Jedni potrzebują jej jak powietrza, inni twierdzą, że jest bez sensu. Czasem dodaje skrzydeł, innym zaś razem ciągnie w dół. Prawdziwa miłość. Kocham ją czuć. Kocham kochać i być kochaną i szczęśliwą. Na pewno jednak, bez względu na wszystko, warto ją przeżyć chociaż raz.
Prawdziwa miłość przychodzi niepostrzeżenie. Nie da się na nią przygotować. Bywa nagła, porywacza, jak grom. Częściej jednak dojrzewa latami. A im dojrzalsza, tym piękniejsza i silniejsza. Skąd jednak wiadomo, że to miłość, a nie tylko zauroczenie?
Najpierw czuję, potem myślę
Pamiętacie to uczucie, kiedy wchodzicie do jakiegoś pomieszczenia i nagle, bezwiednie, wzrok Wasz skupia się na jednej, konkretnej osobie, ogarniacie włosy, prostujecie plecy, a na twarzy od razu samoistnie maluje się uśmiech? Cudowne uczucie! Często właśnie tak zaczyna się… miłość. Jednak żeby się rozwinęła potrzebna jeszcze długa droga.
Dawno temu miałam okazję przyglądać się właśnie takiej relacji. Opowiem Wam o niej, ale dlaczego wyjaśnię dopiero później. Poznali się w pracy. Oboje w związkach: dwudziestokilkuletnia kobieta i trzydziestoletni mężczyzna. Na pierwszy rzut oka to dość spora różnica wieku. Mimo, że na początku relacja była czysto koleżeńska, z daleka czuć był napięcie między tamtą dwójką. Uśmiechy, krótkie pogawędki, mimowolny dotyk ramienia… Krok po kroku stawali się sobie coraz bliżsi, chociaż żadne z nich nie chciało się do tego przyznać. Coś jednak było na rzeczy, skoro oboje w bardzo krótkim czasie rozstali się ze swoimi partnerami, dzięki czemu naturalnie przeszli do częstszych wspólnych spotkań i rozmów telefonicznych – już nie tylko w pracy i o pracy. Pojawiły się koleżeńskie wyjścia, spotkania, a nawet wyjazdy. Obserwując tę parę wszyscy byli przekonani, że są razem, kochają się w wspierają.
Miłość przychodzi… i odchodzi
W pewnym momencie jednak coś prysło. Z dnia na dzień okazało się, że mężczyzna pomimo rozwijającej się relacji, poznał inną kobietę i postawił wszystko na jedną kartę – zniknął. Pozostały jedynie niedopowiedzenia i dreszcze przeszywające ciało kobiety, na myślę o ostatnich miesiącach. Kobieta w kolejnych miesiącach również ułożyła sobie życie – poznała innego mężczyznę, który co prawda nie robił na niej aż tak spektakularnego wrażenia, jednak był opiekuńczy i szybko stworzyli kochającą się rodzinę z dzieckiem.
I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie jeden drobiazg. Po prawie 10 latach spotkali się ponownie: oboje starsi, mądrzejsi i po przejściach. Tylko jedno się nie zmieniło – UCZUCIE.Kiedy na siebie spojrzeli, poczuli to samo co za pierwszym razem. Ekscytacja, przywiązanie, tęsknota… PRAWDZIWA MIŁOŚĆ. I żal, że dziś mają rodziny, dzieci, zobowiązania… A 10 lat temu mogli mieć siebie.
A piszę o tym, bo dla mnie właśnie tak powinna wyglądać miłość. Pomijam oczywiście kwestie uczciwości i ostatecznych wyborów tej dwójki. Miłość to nie krótkotrwała fascynacja, nagły zryw, który z czasem okazuje się, że żar się kończy i jednak nie tego chcemy od życia. To coś znacznie bardziej solidniejszego i trwalszego. Więź, która powoduje, że myśli się o tej drugiej osobie nawet na końcu świata, nawet jeśli nie jest nasza.
Prawdziwa miłość nie ma oczekiwań
Antoine de Saint-Exupery pisał w Małym Księciu: Jeśli coś kochasz, puść to wolno. Kiedy do Ciebie wróci, jest Twoje. Jeśli nie, nigdy Twoje nie było. I myślę, że to jest właśnie kwintesencją definicji miłości. Bo nie sztuką jest osaczyć i zmanipulować drugą osobę aby uważała, że kocha i jest kochana. Nie sztuką jest być z kimś z przyzwyczajenia czy wygody. Prawdziwą sztuką jest kochanie drugiego człowieka w taki sposób, aby szanować jego wybory, decyzje i uczucia, nie ograniczając, oraz nie wzbudzając poczucia winy. Nawet, jeśli trzeba czekać na tę miłość nawet całe życie.
